پــنـجـــره را مــی بــنـدم تـا ،
دلــگـیـــری را از اتـــاق سـانـســـور کـنــم . . .
پـــرده را روی آســـمـان می کـشــم تـا
تــاریــکـی ، قـــدر مـطـلـق تـنـهــایــی ام شـــود . . .
ســــری بــه خـشــابِ ســیـگار مـی زنــم تـا
خــیــالــم راحـــت شـــود کـه ،
مــجـهــز بــه ســـلاح کـشــتـار جـمــعـیِ خـــاطــراتــم . . .
صــــدای مــــوزیــک را بــالا مــی بــرم روی تــنـهــایــی ،
تــا جــیـکِ دلـتـنـگـی در نــیـایـد . . .
تـا لال کــنـم زبــان خـــاطــرات عــشـقـی را کــه ،
پــشـت ســر بــی کـسی ام حــــرف مـی زنـنــد . . .
تـا تـکـذیـــب کـنــم شــایـعــۀ خــودخــوری هــای شـــعـرم را . . .
تــا بـهــانـه نــدهـم دســتِ وسـوســۀ ی انــدوه غــروب جــمـعــه ای
کـه همـیشـه آبــســتــنِ خــیــالاتــی نــامــشـروع اســت . . .
تــا باز فـــرامــوش کــنـم کــه تــــو بـایــد بــاشـی و نـیـسـتـی . . .
ﺧـــﻮﺩﮐــﺸﯽ ﺩﺭ ﻫــﺮ ﮐــﺲ ﻣـﻨـﺤـﺼــﺮ ﺑـﻪ ﺧــﻮﺩﺷــﻪ . . . !
ﯾـﮑﯽ ، ﺩﯾــﮕـﻪ ﺷــﯿـﮏ ﻧـﻤـﯽ ﭘــﻮﺷــﻪ . . .
ﯾـﮑـﯽ ، ﺩﯾـﮕــﻪ ﺁﺭﺯﻭﯾـﯽ ﻧـﻤـﯿـﮑـﻨـﻪ . . .
ﯾـﮑـﯽ ، ﺩﯾـﮕـﻪ ﺑـﻪ ﺗـﺤــﺼـﯿـﻞ ﺍﺩﺍﻣـــﻪ ﻧـﻤــــﯿـﺪﻩ . . .
یـکی ، دیـگــه بــه خــودش نـمــیـرســـه . . .
ﯾـﮑـﯽ مـــدام ﺗـــﺮﺍﻧــﻪ ﻫــﺎﯼ ﻏـﻤــﮕـﯿــﻦ ﮔــﻮﺵ ﻣــﯿـﺪﻩ . . .
ﯾــﮑـﯽ ، ﺩﯾـﮕــﻪ ﺍﺯ ﺧــﻮﺩﺵ عـکـس ﯾــﺎﺩﮔـﺎﺭﯼ ﻧـﻤـﯿــﮕـﯿــﺮﻩ . . .
یـکـی مـحــبـت نـمــی کـنـه ،
یـکی دیـگـه مـحــبـت نـمــيـپــذيــره . . . !
و . . .
ایـنــگـونـه اســت کــه ﺍﮐــﺜـﺮ ﺁﺩﻣــﻬـﺎ در ٣٠ ﺳــﺎﻟـﮕـﯽ ﻣــﯽ ﻣــﯿـﺮﻧــﺪ و
ﺩﺭ ٨٠ ﺳــﺎﻟـﮕﯽ ﺩﻓــــــﻦ مـیـشـــونــد . . . !
میگویند باران که ببارد
بوی خاک بلند میشود...
پس چرا اینجا،
باران که میبارد
عطر خاطره های میپیچد...